Gizakiaren zalantzak eta hauskortasuna etengabeak diren garaietan gaude. Gero eta berri gehiago ditugu munduan gertatzen ari denari buruz, eta, beraz, era guztietako zorigaitzak, gerrak, bidegabekeriak, ingurumen-krisiak, krisi sozio-ekonomikoak eta politikak jasaten ditugu, digeritzeko eta horren inguruan jarrera bat izateko ia denborarik gabe pilatzen zaizkigunak.

Erritmo neurgabe eta gertakari etengabeen dinamika horrek gure segurtasun eta egonkortasuna mehatxatzen duen egoera biziarazten digu, gizarte eta gizabanako gisa.

Prekarietate-sentsazio horren ondorioak mehatxatuta egotearen sentsazio bihurtzen dira, gure egonkortasuna galtzeko etengabeko arriskuan.

Eta gizakia arriskuan, mehatxatuta, sentitzen denean, defentsa-jarrera erreaktiboak garatzen ditu, ihesean, “burbuiletan” edo “bunkerretan” babestuz, geldiaraziz edo blokeatuz, baliabiderik eta jarduteko gaitasunik gabe geratuz, edo “mendekuaren” erreakzioak eta “norberaren defentsan erasotzeko” erreakzioak kontra-erasoz eta garatuz.

Horrek guztiak hezkuntza-esparrura garamatza, eta profesionalen prestakuntza-sistemak eraikitzeko beharra planteatzen digu, mundu azeleratu, aurreikusi ezin eta mehatxatu honetan hezitzaile-helduen posizioa indartzeko.

Luzaron garatzen dugun psikomotrizitate praktikako formazioaren oinarria da profesionalaren pertsonak jarrerak eta ezagutzak garatzea, haurrari, haren garapenari, ekintzei, mugimenduei eta jolasei buruzko begirada enpatikoa eta deszentratua izateko.

Heziketarako pikomotrizitate praktika eta haren tresna pedagogikoa (psikomotrizitate saioa) bitarteko oso interesgarriak dira gaur egungo haurren garapenarekin lagunduko duten baliabideak eraiki ahal izateko, beren ikaskuntza- eta sozializazio-prozesuen subjektu arduradun gisa, zuzendaritzarik gabe eta giro nahikoa seguru eta egituratu baten sorreratik abiatuta.